| ( “DIGITAL PURPUREA”
Lisàndren-na) 
 U j’era ammacc ‘na fiù, antur tütt spen-ni
 èrba brüsaja e arbüst secà dau sù.
 An mèz a tücc ‘s’j’auren, cula fiù rusa
 um dava am po’ ‘d sperònsa an fònd al còr.
 “El mònd l’è nent finì” me a pensava,
 “Cuccoza ad bèl u j’è ‘ncura, basta serchèl”.
 A j’hò slungà la mòn tüta tramònta
 per vighi s’l’era in’allücinasion ,
 ma pena ch’j’hò sercà ad caresèla,
 j’hò vist antura mé ina gròn
nèbbiòn,
 la testa a l’ha cmensà a girèm fort,
 an t’in minüt u m’è mancà tütt l’aria,
 an tèra a sòn cascà e pò a sòn mort.
 
 
 | (“Digital
purpurea” Alessandrina) 
 C’era soltanto un fiore, intorno tutte spine
 erba bruciata e cespugli disseccati dal sole.
 In mezzo a tutte quelle rovine, quel fiore rosso
 mi dava un poco di speranza in fondo al cuore.
 “Il mondo non è finito” pensavo,
 “Qualcosa di bello c’è ancora, basta cercarlo”.
 Ho allungato la mano tutta tremante
 per vedere se era un’allucinazione
 e appena mi sono accinto per accarezzar quel fiore,
 ho visto attorno una fitta nebbia,
 mi sono venute le vertigini,
 in un minuto mi è mancata l’aria,
 son stramazzato al suolo e sono morto.
 
 
 | 
 |